ما هنوز در هنوزیم...
تو خونه تنها نشستم رو مبل خیره شدم به تلویزیون و دارم "نابرده رنج" رو می بینم عرلقی ها جابر و اسد و عماد رو محاصره کردن دستام یخ زده وقتی به خودم میام یه لحظه می بینم دارم صلوات می فرستم برا اینکه جابر نمیره این وسط !!!!! عراقی ها مدام نزدیک میشن و گلوله ها مدام از بیخ ریش جابر می گذرن و من هربار با خوردن هر گلوله به نزدیکی جابر یا اسد ، دادم بالا میره و ناخودآگاه ای وااای بلندی سر میدم ناگهان گوشیم که کنارمه زنگ می خوره جیغ بنفشی می کشم پ.ن: خدا نکنه جو فیلم بعضیا رو بگیره موندم آخرش که همه می میرن می خوام چیکار کنم :(
نوشته شده در یکشنبه 91/3/7ساعت
10:0 صبح به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه